Je bent wat je draagt - of toch niet?

© a fashion girl

Click here for the English version.

Überstyliste Rachel Zoe zei eens:“Style is a way to say who you are without having to speak”. En dat klopt. Maar wat als je er nog veel meer mee zou kunnen zeggen? Mensen vormen zich een mening over je op het moment dat ze je voor het eerst zien - en kleding vormt nu eenmaal een belangrijk onderdeel van hoe je eruit ziet. Zeker, die mening wordt nadien vaak bijgesteld, maar die eerste indruk blijft ook hangen.

Wat je draagt, wekt emotie op, bij jezelf én bij anderen. Zo wees een onderzoek uit dat mannen behulpzamer zijn voor een vrouw die hoge hakken draagt. En zelf voel je je als vrouw ook anders wanneer je hoge hakken draagt: vrouwelijker, misschien een tikje meer 'damsel in distress' als je je over kasseien moet begeven…En als je piekfijn uitgedost een designerwinkel binnen stapt, word je vriendelijker geholpen - oneerlijk, maar het is nu eenmaal zo. Net zoals sommige oudere mensen 'viezer' kijken naar een flamboyant 'nogal gay' geklede man (ongeacht het feit of die man al dan niet homo is, de kledingstijl bepaalt de blik - proefondervindelijk aangetoond door een hetero-vriend).

Als je kledingstijl dus een manier is om te zeggen wie je bent zonder te spreken, is het dan ook geen manier om te zijn wie je zou willen zijn of worden? Is de manier waarop we ons kleden ook een schild of een masker dat we opzetten? Een manier om onszelf beter te presenteren aan de wereld of net te rebelleren tegen die wereld met een 'je m'en fous'-houding (punk, anyone)? En kan kleding maken dat het makkelijker is om de persoon te worden die we willen zijn?

© a fashion girl

Let's get personal… Ik heb me vroeger heel onzeker gevoeld. Ik hoorde nergens bij en wist me geen houding te geven.Toen is mijn interesse voor kleding gegroeid. Ik wilde me mooi en zelfverzekerd aan de wereld tonen (ook al voelde ik me zo niet) en me goed kleden hoorde daarbij. Het hielp. Ik stond iets sterker in mijn schoenen en toen ik verder ging studeren, groeide zowel mijn zelfvertrouwen als mijn interesse in kleding (hoe kan het ook anders in modestad Antwerpen). Ondertussen is die interesse in kleding zelfs een passie geworden: ik houd van me mode (hello, fashion blog) en haal er elke dag plezier uit me mooi te kleden. Is alles dan rozengeur en maneschijn? Neen, ik heb nog steeds die kleding nodig als een schild tegen de wereld (armor anno 2018) en ben niet 100% zelfzeker. Bovendien hebben die kledingstijl en interesse in mode ook een averechts effect: sommige mensen beoordelen je net negatief en beschouwen je als oppervlakkig omdat je met het uiterlijke bezig bent. De keerzijde van de medaille.

Maar als conclusie kan ik stellen: het heeft me geholpen, het helpt me nog steeds én heeft me zelfs mijn passie doen ontdekken - en hopelijk mijn talent (daar is die onzekerheid weer).

Dus: 'Don't dress as who you are, dress as who you want to be. And be eventually.'

Ik schreef dit artikel oorspronkelijk voor  www.weblog.community. Het werd hier gepubliceerd.

© a fashion girl